Bağırmayan Anne Olmak ya da Olmamak

Annelik konusunda ahkam kesecek halim yok. Şu iyidir bu kötüdür, anne dediğin şöyle olcak, böyle olcak diyenlere de ayrı ayar olurum zaten.

Geçen gün arkadaşım geldi. Onun da iki çocuğu var. Küçükle bizimki hemen hemen aynı yaşta. Küçüğe ceza yöntemi uyguluyor. Hani şu süper dadının uyguladığı yöntem. Benim ninjanın da bir dönem aldığı tüm suları dökme huyu vardı. Ama son bir kaç aydır yapmıyor. Arkadaşımla çocukları gelince bir coşkuyla gitti suyu koltuğuma döktü. Bende bir şey demedim. “Ya nerden çıktı şimdi bir daha dökme” falan gibi gayet normal ses tonuyla söylendim. Arkadaşım dedi ki şu an ona ceza vermelisin. Kızmalısın ve kötü bir şey yaptığını bilmeli. Karakterinin oturması için senin onu yönlendirip arada ceza vermen gerek dedi.

O günden beri bunu düşünüyorum. Ben acaba çok mu hafif kalıyorum bu annelik yarışında? Valla düşündüm ceza verecek bir şey pek olmuyor. Yani su alıp her yere döktüğü dönemlerde bağırdım da, gülüp geçtim de, görmezden gelmeyi de denedim. O bir dönemdi keşfetti ve bitti. O gün arkadaşını görünce gelen bir heyecanla biraz da ilgi çekmek için suyu koltuğa döktü. Hatta dökünce aşırı mutlu oldu 🙂

Açıkcası ceza vermek pek aklıma gelmedi. Bu çocukla ben istediğim gibi geziyorum, evde ağlamaz, aklı başında, her dediğimi anlayan bir çocuk. Şu anda tek bir sorunumuz var pek oyuncak paylaşmak istemiyor ama 2.5 yaşındaki her çocuk aynı durumda. Bu da bir süreç ve biraz benim olumlu desteğimle geçecek. Bende tabi ki aşırı bunaldığımda bağırıyorum ama genelde düzgünce anlatmayı tercih ediyorum. Onun da bir birey olduğunu kabul ediyorum. Benim şekillendirmem gereken şeyler illa ki vardır ama bazı şeyleri çocuğa bırakmanın doğruluğuna inanıyorum. Şimdi ben yanlış mı yapıyorum acaba diye kendimi sorguluyorum birazcık o yüzden bu yazıyı yazma ihtiyacı hissettim. İnternette bulduğum Özgür Bolat’ın yazısı şöyle;

“İlk adım olarak cezayı gerektiren durum ortaya çıkmadan önce yapılmış olması gereken şeyler var.

Ailenin prensipleri ve kuralları net şekilde belirli mi?

Ailelerden evdeki kuralları yazmasını istiyorum.

Ortaya çoğu ne zaman ne çıkıyor biliyor musunuz? Çoğu evde hiç kural yok.”

Şimdi burada önemli olan şey şu siz kurallarınızı neye göre belirliyorsunuz? Ben mesela canına zarar gelmeyecek hemen her şeye izin veriyorum gibi duruyor. Belki büyüdüğü zaman daha farklı kurallar koyabilirim. Şu anda onun da anlayabileceği kurallarım var sadece. Ama bu kurallara uymadı diye 2.5 yaşında henüz bu dünyada 2.5 yıl geçirmiş ve küçük bir kaşif olan çocuğa ceza vermek benim yapabileceğim bir şey değil. Bunu yapanı kınar mıyım? Asla. Dediğim gibi her çocuk farklı bunun yanında her hane de farklı. Şimdi onun yaşam tarzıyla benimki hiç uymayabilir. Onun doğruları benim yanlışımdır. O yüzden bence en kolay çözüm aileler bol bol okusun, araştırsın kendi doğrusunu oluştursun ve başkasına da pek kulak asmasın ya 🙂

Benim oğlan hiç yemek yemez. Geçen böyle bir grup var yine. İştahsız başka bir çocuğun annesini aldılar odağa. Vuruyorlar da vuruyorlar 🙂 Ben o topa hiç girmedim tabii aşırı farklı kafalarımız. Bak verilen öneriye bak şimdi; “Yemek yer her çocuk sen beceremiyorsundur. Mesela yap pirinç ununu, bol şeker kat. Yer.” Lan tabi yer. Şekeri bas her şeyi yer. Tövbe yaa dedim ben bu tartışmaya girersem bunlar beni çiğ çiğ yutar 🙂 Neyse efenim o yüzden başka annelere laf etmeden önce de bir bakmak lazım kendine “ben saçmalıyor muyum şu an ya?” diye bir düşünmek lazım. Bağırmayan anne olmak isterken kendimizi zıvanadan çıkarmayalım.

Yav bırakın işte özellikle şu ilk çocuklarını daha yeni doğurmuş annelere bir şeyler öğretmekten vazgeçin. Tamam yanlış yapıyorsa, zarar veriyorsa uyar ama kendi doğrularını dikte etme. Ben çevreme bakıyorum çoğu yeni anne artık her şeyi araştırıyor, okuyor, dikkat etmeye çalışıyor.

Sevgilerle..