Filmin genel olarak konusu şöyle, eski müzisyen Mehmet, müzikten uzaklaşmış, boşanmış zor geçinen bir adamdır. Geçimini gitar tamir ederek ve birkaç kişiye özel ders vererek sağlamaktadır. Onu hayata bağlayan en önemli şey, haftada bir gün görüşebildiği 9 yaşındaki kızı Ezgi’dir. Mehmet, başka biriyle evlenen eski eşi Nazlı’yla kızı yüzünden hala görüşmektedir. Mehmet karısıyla evliyken de ailece görüştükleri Ayşe’nin eşiyle şiddetli bir kavga etmesi üzerine ona ilgi duymaya başlar.
Benim yorumlarıma gelince, filmi dün televizyonda verilince izledim. Tuna Kiremitçi’nin romanından sinema perdesine uyarlanmış bir film. Belki romanını okusam daha çok etkilenebilirdim. Film bana sanki bir sürü klişe barındırıyor gibi geldi. Önce filmin yarısını izledim pek sarmadı ama sonra merak ettim, internetten izledim sonunda ne oldu diye. Yani film yavaş ve genelde sonra ne olacağını bildiğiniz türde bir film ama yine de merak uyandırıyor. Gerçi ben sonu ilginçtir belki diye izledim ama sonu da ilginç değilmiş onu da tahmin etmişim 🙂 Oyunculardan da kaynaklanabilir tabii. Normalde Özgü Namal’ı zaten pek sevmiyorum ben, hep mimikler hareketler belli ama Engin Altan Düzyatan olması da pek izlettiremedi. Belki romanını okusaydım kendi karakterlerimi kendim hayal etseydim etkileyici bir hikaye olabilirdi.
Sevgilerle..