Bu aralar tek derdim sanırım 2 ay sonra çalışacak olmam. Biricik bebeğimi bırakıp işe gitmek en büyük kabus şu anda benim için. Bilmiyorum biraz psikopat bir anne miyim ama salonda bile bırakınca sanki biraz hüzünleniyorum 🙂
Tüm bu sorunlar yüzünden araştırma yapıp biraz pozitif çalışan anne hikayeleri okumaya ihtiyaç duydum. Belki sizin de biraz içiniz rahatlar diye paylaşmak istedim.
“Anne olmak kadınlarda var olan biyolojik bir yeterliliktir ama iyi anne olmak pek çok kişinin sandığının aksine kadınlara doğuştan verilen bir yetenek değildir. İyi anne olmak, öğrenilmesi gereken bir yetidir. Bu yetiyi çocuk sahibi olmadan önce okuduğumuz kitaplardan, konuştuğumuz deneyimli kişilerden yararlanarak ya da uzmanlardan edindiğimiz bilgileri kullanarak kazanabiliriz, tabii bazı bilgileri de ancak yaşarken öğrenebiliriz.
Bunlara ek olarak, çalışan kadınların kendilerini daha güçlü ve yeterli hissettikleri, mutlu oldukları bulunmuştur. Bir annenin mutlu olması, çocuğunu da olumlu yönde etkilemektedir. Aile bireyleri ne kadar mutlu ve huzurluysa, çocuk da o kadar mutlu yetişir.
İnsanların çalışan kadınlarla ilgili kafalarını en çok karıştıran konulardan biri, çocuklarıyla geçirdikleri zamanın kısıtlı olmasıdır. Önemli olan çocukla geçirilen süre miktarı değil, geçirilen zamanın kalitesi, içeriğidir. Araştırmalara bakıldığında, çalışmayan-vakti bol olan annelerin çocuklarıyla daha kaliteli zaman geçirdiklerine dair bir bilgi bulguya rastlanmadığını görüyoruz.
Buna ek olarak, çalışan annelerin daha yoğun olmaları, babaların da çocuk bakımında rol almak zorunda kalmalarına neden olmaktadır. Bu durum baba-çocuk ilişkisini de güçlendirmekte, çocuğu farklı açılardan olumlu yönde etkilemektedir.
Uzman Klinik Psikolog Esra Başöz (Kaynak)”
Sevgilerle..
Yorumlarınız benim için değerli!